dertleşme zamanı

Ciddi anlamda sınandığım bir dönem vardı çok uzak değil 5 ay önce falan. Hem babam hem abim ameliyat oldular. Babama prostat kanseri tanısı kondu ve apar topar tümörü alınması için ameliyat günü verildi ve bunun için İstanbul'a gitti. Abimde Van'da doktor olarak çalışıyor. O da ameliyata 2 gün kala gidecek babamın yanına. Ama maalesef gidemedi bir süredir kalp ağrısı yaşıyormuş ki zaten önceden anjio olmuştu. Apar topar yine anjioya alınmış ve ertesi güne açık kalp ameliyatı için anlaşmışlar bölüm doktorları. Benim sınav dönemim olduğu için kimse bana bunları söylememiş ben şehir dışında okuyorum. Ve çok yanlışlıkla başkalarından öğrendim. Yaşadığım üzüntünün çaresizliğin tarifi yoktu yemin ederim. Bütün kemiklerim kırılmış gibiydi. Kalamiyorum hiçbir yerde, gidemiyorum elimden hiçbir şey gelmiyordu. Sınavlarım bitmeden gitmeme izin vermedi ailem. Gittiğimde dağılmış alt üst olmuş bir aile ile karşılaştım. Her neyse zaman gerçekten her şeyin ilacıdır derler ya öyle oldu. İkisi de çok şükür iyileşti, toparlandılar en azından tedavi devam ediyor. En son üni için evden çıkarken tüm aile beni uğurladı. Öyle günlerde normalde üzüntüden ağlardım ama ben o gün herkes iyi diye mutluluktan ağlamıştım. Bu duyguları içimde o kadar yoğun yaşamışım ki hâlâ aileden biri arayınca korkarak açıyorum teli. Her şey için çok şükür yine de

Çok yoruldum, hayatın bu berbat yolları beni tüketti :(